Ο Γιάννης και η Δώρα θα μπορούσαν να ήταν ένα φυσιολογικό ζευγάρι, όπως εκατομμύρια άλλα. Οι ζωές τους, όπως και οι ζωές εκατοντάδων χιλιάδων ακόμη ανθρώπων στην Αθήνα που έχει χάσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού της και έχει μετατραπεί σε μια αφιλόξενη πόλη, στα όρια της δυστοπίας, θα μπορούσαν να ήταν
φυσιολογικές. Αλλά, δεν είναι.
Η ζωή του Νίκου θα μπορούσε να ήταν φυσιολογική. Θα μπορούσε να έχει μια οικογένεια, μια δουλειά, ένα σπίτι, μια φυσιολογική ζωή. Αλλά, δεν έχει. Έχοντας χάσει τα πάντα έχει μετατραπεί σε ένα περιφερόμενο φάντασμα.
Ο Μάνος δεν ήθελε μια φυσιολογική ζωή. Ήθελε να ξεφύγει από τον μέσο όρο. Ήθελε να αποδείξει ότι δεν ανήκε στον μέσο όρο. Και τα είχε καταφέρει.
Η Αθήνα ενός εναλλακτικού, ή και όχι, μέλλοντος, όπου το ποτό και τα ηρεμιστικά έχουν διαδοθεί στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, γίνεται ο καμβάς πάνω στον οποίο εξελίσσονται οι ζωές τεσσάρων ανθρώπων, οι οποίες είναι δεμένες μεταξύ τους και οι οποίες αναπόφευκτα θα συγκρουστούν για να επέλθει τελικά η απαραίτητη ισορροπία, δίκαιη ή άδικη...